bijna thuis...

Onderweg naar huis, de Mediterraanse warmte gloeit nog een beetje na .. Jeetje wat was het warm op het vaste land van Italië, temperaturen boven de 40 graden waren geen uitzondering.

Gisteren vanuit Grado 'gevlucht' naar de Dolomieten. Op zoek naar de koelte. Het weer draaide daar volledig om, het kwam met bakken uit lucht en het kwik daalde naar 25 graden. De bedoeling was een mooie wandeling en evt met de lift naar de bergtoppen, maar alle campings die we tegen de avond aandeden bleken compleet volgeboekt. Ondanks het prachtige landschap van Tirol, is dit deel van Italië ook niet de zomerbestemming waar ik echt blij van word, een iets te hoog Heidi-gehalte. Ik krijg ook zo'n 'beetje jammer' gevoel van al die groene pistes, we zijn hier te vroeg (of te laat :) We besluiten door te rijden naar de Belgische kust. We slapen en eten onderweg.

De afgelopen dagen zijn we vanuit Toscane naar Venetië gereden. We slaan de steden Florence en Siena over, omdat we graag de tijd nemen voor Venetië. "We kunnen niet alles zien" zijn de veelgebruikte woorden van Florian die soms moeite hebben om bij mij door te dringen. Gelukkig kan hij me overtuigen in de mooie stad Venetië, waar ik toch op z'n minst 5 van de 7 wandelroutes van onze stadsplattegrond had willen lopen. Dan hadden we vast onze laatste boot naar de camping gemist. Uiteindelijk wandelen we toch zeker 10 km door deze historische stad en nemen de nodige bruggetjes en trappen. Een flinke training voor de arm- en beenspieren in combinatie met de buggy, rugdrager en Rosa.

Het is sprookjesachtig met mooie smalle straatjes, oude gevels, de kanalen met mooie bruggetjes en de (soms zingende) gondeliers. Ook het San Marco plein is ondanks de drukte en fotograferende toeristen een bijzondere ervaring. We eten een pasta en drinken een (betaalbaar) biertje op een bijzonder rustig pleintje achteraf. We brengen daarna een bezoek aan Burano, een van de omliggende eilanden.

Venetië is een stad waar je een paar dagen moet zijn om alles te kunnen zien, de parken, de ghetto, de eilanden, het uitgaansleven, het Dogenpaleis en de vele musea. We kwamen hier in de ochtend aan en de pijp is leeg als we rond negenen een wijntje drinken aan de kade terwijl we wachten op een van de laatste boten terug naar onze camping.

De volgende dag verlaten we vroeg deze leuke - ondanks de hoeveelheid muggen en Engelsen - doorreiscamping. Ik blijf het trouwens fascinerend vinden dat 'traditionele' coma-zuipen van deze Engelsen, het ziet er zo sneu en ordinair uit; meiden met een fles sterke lauwe drank in hun ene hand een sigaret in de andere, 'zingend' en schreeuwend op een paar wiebelende vieze benen.

We rijden naar Grado, iets boven Venetië. Daar gaan we op bezoek bij Familie Bongers die daar een aantal weken op een familiecamping vakantie vieren. Het is er ontzettend warm, te warm. Het overvolle zwembad geeft verkoeling en Rosa vindt het geweldig. Met Luc doe ik een potje tafeltennis en helaas zijn wij de enige die willen midgetgolfen :) Ik gun mezelf een middagje Grado op de fiets (waarbij ik over 5 km een paar keer moet stoppen om water te drinken) en bekijk het mooie oude stadje. Ik neem een me-time momentje op een leuk terrasje met een glas wijn en bruchetta. Genieten dit! In de avond sluiten we met z'n allen af met een etentje in Grado en een flinke Italiaanse schep-ijsco! Daarna tijd om te gaan, proberen wat te slapen in die onnoemelijke hitte. We nemen de nachtbus terug naar de camping ..