Friends forever in Vietnam

Eindelijk is het zover, tijd om te vertrekken naar onze vriendin in Vietnam. Klaar voor een meesterlijke verassing. Al maandenlang zijn we bezig met de voorpret en de voorbereiding. We gaan onze vriendin verrassen.

Een paar jaar geleden verhuisde Marieke met haar gezin naar HCMC in Vietnam. Een avontuur voor hen een prachtige vakantiebestemming voor de thuisblijvers. Al meerdere keren bezochten we dit fijne land. Voor ons alle vier is het overigens niet de eerste keer dat we met en zonder kinderen een bezoek brengen aan onze vrienden daar. Maar deze keer is nog meer bijzonder!

Op het einde van de dag, op donderdag 1 november stappen we met 4 vriendinnen in de trein naar Schiphol voor een vlucht naar HCMC. Tot nu toe gaat alles volgens plan. Marieke denkt nog steeds dat Sylvia als enige een bezoek aan haar komt brengen. Wat zij dus niet weet is dat ook Anke, Sanne en ondergetekende onderweg zijn.
De spanning bouwt op nu de reis echt begonnen is, maar vooral op de momenten dat Sylvia contact heeft met Marieke. Er worden selfies verstuurd (Syl is tenslotte alleen aan het reizen) naar onze vriendinnengroepsapp. We spelen het spel allemaal mee en sturen daarom (zogenaamd) vanuit Nederland met tussenpozen en op Nederlandse tijden berichten terug: ‘Fijne vakantie samen”, “Dat ziet er heerlijk uit daar” en “Goede reis en kusjes daar”.

De reis verloopt goed, we slapen niet veel, maar de adrenaline houdt ons de komende dagen wel op de been (de wijze woorden van Sylvia). Aangekomen in HCMC, terwijl we - een eeuwigheid - wachten op ons visum, belt Marieke met Facetime! Nadat we ons verdekt hebben opgesteld, waagt Syl zich aan het gesprek en neemt de tweede poging op. Terwijl ze zorgvuldig haar woorden kiest, staan wij achter een pilaar te duimen dat onze namen niet worden omgeroepen. Zal je net zien dat ons visum ineens klaar is. Maar het verloopt goed.

Marieke is in Dalat. Daar gaat ze in de nacht een trailrun rennen, haar passie die in Vietnam echt tot uiting kwam. Wij worden ’s avonds in HCMC opgehaald door Han en de kinderen. Behalve Han weten ook de kinderen niet dat wij met vieren aankomen, we durfden het niet aan om ze mee te nemen in ons plan. Nu hebben we dus een extra verrassingsmoment, een grand finale. Ze zijn super verrast wanneer ze ons een voor een de douane uit zien komen. De rit naar huis maken we deel II van ons plan. Bij thuiskomst eten we wat, maken een spandoek, pakken onze tassen om naar handbagage - terwijl het zweet van ons lijf gutst, wat een warmte - en dan hop ons bed in want om 3:30u rijdt onze taxi voor om weer terug naar de luchthaven te gaan voor onze (hele vroege) binnenlandse vlucht naar Dalat. We willen namelijk op tijd bij de finish zijn en een volgende vlucht gaat pas laat in de middag. Dus even doorbijten, we hebben al twee nachten bijna niet geslapen, we gaan door op adrenaline.

Er is tijd genoeg voor een rustig ontbijtje bij ons hotel, the Banyan House. Het hotel waar Marieke de voorgaande nacht al heeft geslapen en waar wij stiekem nog een paar bedden bij boekten. Deel III van ons plan wordt doorgesproken en de taxi gebeld. Op naar de finish. Daar ontmoeten we vrijwel direct de coach van Marieke, we herkennen zijn gezicht van Strava. Hij gaat ons helpen. De verwachte finishtijd van Marieke wordt berekend en ruim op tijd neemt hij ons mee naar het laatste deel van de route. De Nederlandse vlag en ons spandoek worden op dé perfecte plek aan een boom en een paal opgehangen. Nog wat oranje en rood-wit-blauwe boa’s erbij en we zijn klaar voor het moment.

Een half uur voor de verwachte finishtijd roept coach Rob ons tot orde “get in to your positions girls”. We volgen zijn advies op en duiken allemaal achter een geparkeerde auto. Onze bedoeling is om een voor een tevoorschijn te komen, vlak voordat Marieke bij de finish aankomt. Belangrijk daarbij is dat ze blijft lopen tot aan de finishlijn. Ze ligt namelijk vooraan in de race en we willen natuurlijk haar podiumplek niet ontnemen. De adrenaline bouwt op.. we wachten.. wachten.. en na een uur worden onze schuilplekken een voor een weggereden maar ook weer nieuwe plekken gevonden. We kijken allemaal op de berg en zien de renners naar beneden komen, maar nog steeds niet de vrouwen van de 55K. Zou er iets gebeurd zijn? Na 1,5u wordt er omgeroepen dat de verwachting is dat de eerste dames van de 55K over 10 minuten finishen. We staan op scherp. De spanning bouwt zich op tot een hoogtepunt en daar komt ze. Op de berg zien we haar naar beneden komen. Ja daar is ze en ineens is ze vlakbij ons. Terwijl Syl haar roept (haar verwacht ze tenslotte langs de kant) ploppen wij een voor een tevoorschijn op het laatste stukje van haar race. Met ogen zo groot als schoteltjes rent Marieke samen met ons de finish over. Het is een geweldig moment, onbeschrijfelijk en gelukkig vastgelegd op film. Terwijl wij nog met tranen in onze ogen om de nek van Marieke hangen, worden de medailles voor de winnaars erbij gehangen. Wauw! This is magic!

Na de ceremonie is er bier en feest. Wat een ontlading! De finish van de trailrun is de beste start van onze vakantie samen. We stappen meer dan voldaan en met een biertje voor onderweg zingend de bus in samen met het ‘team’ en we eten samen nog gezellig samen bij ons hotel. Na de laatste Tropical Gin Tonic kruipen we allemaal ons bedje in, waar we nog even na stuiteren van deze bizarre dag.

Voor de komende dagen staan we alleen maar op ON. We starten de volgende dag relaxt met scooters door Dalat. De natuur is prachtig hier in de bergen. We brengen een bezoekje aan het beroemde Crazy House, lunchen op een leuke plek, regenen tot op ons vel nat door een flinke stortbui, drinken goede koffie om warm te worden en sluiten af met een massage. De volgende dag staan we op tijd op voor een MTB tocht van Dalat naar Mui Ne. Een prachtige fietstocht door de bergen van Dalat met onwijs mooie vergezichten en door idyllische Vietnamese dorpjes. In Mui Ne aangekomen leveren we onze MTB in, trekken de bikini aan en duiken het zwembad van ons resort in. De komende twee dagen staan in het teken van zon, strand, eten en borrelen. Daarna gaan we terug naar HCMC, met de bus. Een lange trip, maar het regent. De perfecte dag dus om te reizen.

We worden in HCMC ontvangen door Ms Lynn. Ze heeft gekookt voor ons en de tafel mooi gedekt. Als een groot gezin eten we haar Vietnamese nasi en saté, alles vers gemaakt, heerlijk! We sluiten af met een bonte avond met de kindjes, er wordt gezongen en gedanst in de huiskamer en daarna gaan de kleinste naar hun bedje en wij verplaatsen ons naar de tuin met een Gin Tonic. Wat een leven. En zo gaan onze dagen in HCMC voorbij. Lekker eten, Vespa tour by night, klimmen met kinderen, zwemmen, hardlopen, nog meer Gin Tonics, 4P’s voor de lekkerste pizza, wandelen op de berg waar Marieke haar trails traint, een bezoek aan de nagelstudio de kapper en nog een massage, de BinTan markt voor souvenirs, goede gesprekken, de kids run training die we overnemen van Marieke omdat ze bij de finish van haar trailrun haar enkelband scheurde (damn!), een rondleiding op de internationale school en een yoga avond bij candle light. Alleen maar genieten.

En dan komt toch het afscheid. Met heel veel mooie herinneringen en zoveel dankbaarheid voor deze vriendschap stappen we zondagochtend heel vroeg in de taxi. Dag lieve mensen. We zien jullie weer in Nederland, daar pakken we de draad weer op zoals vanouds. Dankbaar voor deze vriendschap!