Kilimanjaro

Omdat de beroemde berg Kilimanjaro relatief dichtbij Kiboko lodge is, vraag ik aan Frank of we een dagtripje kunnen maken. Een telefoontje van Frank en het is geregeld. De volgende dag rijden we in een paar uurtjes samen naar het startpunt. Onderweg doet Frank nog wat boodschappen en ik ontmoet zijn moeder en oma die hij even gedag kan zeggen omdat we door zijn oude woonplaats rijden. We zijn er bijna als Frank een telefoontje krijgt van de manager van Watatoo Foundation, slecht nieuws voor mij, de luchthaven van Nairobi is gesloten vanwege brand. Ik schrik me kapot, want niemand heeft informatie. Hopelijk geen terroristische aanslag, ben ik veilig, kan ik naar huis en wanneer? Alles is onzeker en we kunnen niets doen, alleen het nieuws volgen en contact opnemen met mijn luchtvaartmaatschappij Egyptair die waarschijnlijk ook nog niets weten, en al deze opties zijn lastig als je op het punt staat om een berg te beklimmen. Het thuisfront gaat het uitzoeken, terwijl ik mijn eerste stap op de Kilimanjaro zet en mijn netwerkverbinding vrijwel meteen wegvalt. In mijn hoofd is het niet rustig, hoelang ben ik hier nog en ben ik überhaupt wel veilig? Het is niet fijn wanneer je deze berichten hoort en verder niets weet, maar daarnaast wel altijd een constante 'dreiging' van terrorisme is. Frank maakt zich ook een beetje zorgen, hij vindt het vooral vervelend voor mij. Gelukkig ben ik hier niet alleen, er wordt goed voor me gezorgd.

Naarmate de tocht zwaarder wordt, maak ik me ook wat minder zorgen om mijn vlucht. We maken er tijdens de klim ook wat grapjes over, we bedenken wat mijn functie zou kunnen zijn bij Kiboko lodge als ik noodgedwongen in Tanzania moet blijven en dat ik dan ook wel graag in die mooie Landrover wil rondrijden.

De natuur is prachtig hier, erg groen, een soort van jungle. Middels een rood pad lopen we met een stevige pas naar boven, de gids zegt ook dat we er behoorlijk de vaart in hebben. Terwijl wij naar boven klimmen, komen er mensen naar beneden die in 6-7 dagen naar de top zijn geklommen. Het is duidelijk dat het zwaar is geweest, respect, vooral ook voor de dragers die voor deze mensen ook nog al hun spullen in grote zakken en oude rugzakken meesjouwen. Ik moet er toch nog even over nadenken of ik echt ooit naar die top wil, zeker nadat ik 2 klimmers met een brancard met 1 groot wiel en 6 dragers (nog meer respect) naar beneden zie komen. Het ziet er niet best uit, deze berg beklimmen is zeker niet zonder gevaar benadrukt Frank, die zelf in zijn studententijd assistent gids/drager is geweest.

We lopen in 3 uur naar het eerste uitkijkpunt, maar helaas, zo zonnig als de dag begon aan de voet van de berg, zo bewolkt is het nu. We zien dus niet de mooie besneeuwde top van de Kilimanjaro. Niks aan te doen.

De beentjes zijn moe als we terug bij de auto zijn. Onderweg naar huis stopt Frank langs de weg. "Look Servia, now you can see the Kilimanjaro from here". De bewolking gaat een heel klein stukje opzij en dan kan ik inderdaad heel in de verte de mooie besneeuwde top aanschouwen.

Dit was een mooie dag, ondanks het slechte nieuws over de luchthaven, pak ik donderdagochtend toch maar de shuttlebus naar Nairobi. Vliegen vanuit airport Kilimanjaro lijkt geen optie, dus fingers crossed dat het vuur gedoofd is en de vluchten weer op gang komen morgen...