Naar (t)huis
Blijf op de hoogte en volg Servia
09 Augustus 2013 | Kenia, Mombassa
Heel vroeg in de ochtend vertrekt mijn shuttlebus naar Nairobi. Na ongeveer 6 uur komen we aan in Nairobi. Iedereen in de bus heeft het over de luchthaven en de onduidelijkheden over wel/niet kunnen vertrekken. Omdat ik met mijn Keniaanse nummer op internet kan, probeer ik informatie te verkrijgen. Het lijkt erop dat vooralsnog alleen KLM haar vluchten heeft gecanceld.
In Nairobi aangekomen blijkt inderdaad dat de Nederlanders in mijn bus die avond niet kunnen vertrekken met KLM. Ze gaan informatie inwinnen en worden uiteindelijk ondergebracht in een poepie sjiek hotel. Samen met deze lieve mensen ga ik ook naar het kantoor van Egyptair om te horen hoe het zit met mijn vlucht en het lijkt erop dat ik gewoon kan vertrekken, dezelfde nacht om 4:30am. Ze adviseren me om tegen middernacht al op de luchthaven te zijn omdat er een enorme drukte wordt verwacht, mede door extra controles. Het is nog steeds niet duidelijk waardoor de brand ontstaan is, maar er wordt wel over gespeculeerd, het is waarschijnlijk geen ongelukje.
Ammie, een Nederlandse reisleider die ik in de bus ontmoet, wordt ook gedropped in het Intercontinental Hotel en hij biedt me zijn kamer aan om mijn tassen om te pakken, telefoon ed op te laden en te douchen. Echt heel aardig! Hij gaat ook nog mee op pad, hij kent de stad Nairobi op z'n duimpje rn met hem erbij kan ik veilig over straat. Ik ga wat eten voor de avond en lange nacht begint voor mij. Ondertussen verteld Ammie fantastische verhalen over de reizen die hij heeft gemaakt en organiseert, waaronder het beklimmen van de Kilimanjaro dat hij deze week wederom met succes heeft afgerond met een grote groep Nederlanders. Hij geeft me zijn kaartje, wie weet ga ik toch ooit die uitdaging aan, in ieder geval ondersteund hij een heel mooi project waar ik heel gemakkelijk ook een steentje aan kan bijdragen vanuit Nederland, dus zijn kaartje berg ik zorgvuldig op. Zijn bedrijf ondersteunt een project dat opgezet is voor mensen die op de vuilnisbelt van Nairobi leven (onder erbarmelijke omstandigheden, zo erg kunnen wij ons niet eens voorstellen). Dit project biedt deze mensen een mogelijkheid om geld te verdienen voor bijvoorbeeld medicijnen. Geschonken oude telefoontjes worden opgeknapt en verkocht op de markt. Dus mocht je thuis nog een oude telefoon hebben liggen en er niks mee doen, ik zorg dat deze bij Ammie komt en hij regelt persoonlijk dat deze mensen ze krijgen bij zijn volgende bezoek (meerdere keren per jaar). Een kleine moeite om deze mensen een beetje te helpen, niet dan?
Omdat slapen toch geen optie meer is, ga ik vroeg naar de luchthaven, rond half 11. Daar wacht buiten al een hele lange rij. Het is uren wachten, met zicht op de afgebrande ontvangsthal en emigratiedienst. De sfeer is best goed, iedereen was hier op voorbereid. Als een grondsteward naar buiten komt om de eerste vlucht van Turkisch Airlines te bevestigen, dan begint iedereen spontaan te klappen en te juigen, haha. Eenmaal binnen weer eenzelfde circus en het blijft voor Egyptair nog steeds onzeker of de kist uit Caïro kan landen in Nairobi. En dan rond 2 's nachts worden de borden Egyptair tevoorschijn getoverd, we mogen eindelijk inchecken, blij. Daarna weer veel wachten, eerst binnen, daarna buiten in een tent. Het is koud, ik ben moe, iedereen is moe. Maar eindelijk om 6 's ochtends mogen we boarden. Het is nog de vraag of de aansluiting in Caïro haalbaar is, maar dat zien we straks wel. Ik verheug me er niet op om daar lang te moeten zijn, gezien de politieke situatie, maar desnoods boek ik een ticket door naar een betere plek. Nu eerst slapen.
Het is goed gekomen, ondanks alle vertraging heeft het andere vliegtuig van Egyptair in Caïro kunnen wachten en kan ik vrijwel direct door. De pijp is nu wel leeg, maar wat ben ik blij als ik strakjes weer op de Nederlandse bodem stap. Desnoods zonder bagage, want het zou me niet verbazen als die ergens is blijven steken, maar daarover geen zorgen. Bijna veilig thuis, dat is belangrijker.
Tja, al plannen voor volgend jaar? Ik verheug me op een vakantie aan het Gardameer :)
Zodra ik weer wat uitgerust ben, dan zie ik jullie weer. Ik hoop tot snel!
In Nairobi aangekomen blijkt inderdaad dat de Nederlanders in mijn bus die avond niet kunnen vertrekken met KLM. Ze gaan informatie inwinnen en worden uiteindelijk ondergebracht in een poepie sjiek hotel. Samen met deze lieve mensen ga ik ook naar het kantoor van Egyptair om te horen hoe het zit met mijn vlucht en het lijkt erop dat ik gewoon kan vertrekken, dezelfde nacht om 4:30am. Ze adviseren me om tegen middernacht al op de luchthaven te zijn omdat er een enorme drukte wordt verwacht, mede door extra controles. Het is nog steeds niet duidelijk waardoor de brand ontstaan is, maar er wordt wel over gespeculeerd, het is waarschijnlijk geen ongelukje.
Ammie, een Nederlandse reisleider die ik in de bus ontmoet, wordt ook gedropped in het Intercontinental Hotel en hij biedt me zijn kamer aan om mijn tassen om te pakken, telefoon ed op te laden en te douchen. Echt heel aardig! Hij gaat ook nog mee op pad, hij kent de stad Nairobi op z'n duimpje rn met hem erbij kan ik veilig over straat. Ik ga wat eten voor de avond en lange nacht begint voor mij. Ondertussen verteld Ammie fantastische verhalen over de reizen die hij heeft gemaakt en organiseert, waaronder het beklimmen van de Kilimanjaro dat hij deze week wederom met succes heeft afgerond met een grote groep Nederlanders. Hij geeft me zijn kaartje, wie weet ga ik toch ooit die uitdaging aan, in ieder geval ondersteund hij een heel mooi project waar ik heel gemakkelijk ook een steentje aan kan bijdragen vanuit Nederland, dus zijn kaartje berg ik zorgvuldig op. Zijn bedrijf ondersteunt een project dat opgezet is voor mensen die op de vuilnisbelt van Nairobi leven (onder erbarmelijke omstandigheden, zo erg kunnen wij ons niet eens voorstellen). Dit project biedt deze mensen een mogelijkheid om geld te verdienen voor bijvoorbeeld medicijnen. Geschonken oude telefoontjes worden opgeknapt en verkocht op de markt. Dus mocht je thuis nog een oude telefoon hebben liggen en er niks mee doen, ik zorg dat deze bij Ammie komt en hij regelt persoonlijk dat deze mensen ze krijgen bij zijn volgende bezoek (meerdere keren per jaar). Een kleine moeite om deze mensen een beetje te helpen, niet dan?
Omdat slapen toch geen optie meer is, ga ik vroeg naar de luchthaven, rond half 11. Daar wacht buiten al een hele lange rij. Het is uren wachten, met zicht op de afgebrande ontvangsthal en emigratiedienst. De sfeer is best goed, iedereen was hier op voorbereid. Als een grondsteward naar buiten komt om de eerste vlucht van Turkisch Airlines te bevestigen, dan begint iedereen spontaan te klappen en te juigen, haha. Eenmaal binnen weer eenzelfde circus en het blijft voor Egyptair nog steeds onzeker of de kist uit Caïro kan landen in Nairobi. En dan rond 2 's nachts worden de borden Egyptair tevoorschijn getoverd, we mogen eindelijk inchecken, blij. Daarna weer veel wachten, eerst binnen, daarna buiten in een tent. Het is koud, ik ben moe, iedereen is moe. Maar eindelijk om 6 's ochtends mogen we boarden. Het is nog de vraag of de aansluiting in Caïro haalbaar is, maar dat zien we straks wel. Ik verheug me er niet op om daar lang te moeten zijn, gezien de politieke situatie, maar desnoods boek ik een ticket door naar een betere plek. Nu eerst slapen.
Het is goed gekomen, ondanks alle vertraging heeft het andere vliegtuig van Egyptair in Caïro kunnen wachten en kan ik vrijwel direct door. De pijp is nu wel leeg, maar wat ben ik blij als ik strakjes weer op de Nederlandse bodem stap. Desnoods zonder bagage, want het zou me niet verbazen als die ergens is blijven steken, maar daarover geen zorgen. Bijna veilig thuis, dat is belangrijker.
Tja, al plannen voor volgend jaar? Ik verheug me op een vakantie aan het Gardameer :)
Zodra ik weer wat uitgerust ben, dan zie ik jullie weer. Ik hoop tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
