Hakuna Matata

Een berichtje vanuit de nachttrein van Nairobi naar Mombasa …

Afgelopen woensdagmiddag in het vliegtuig gestapt naar Nariobi, met een tussenlanding in Cairo. Gelukkig niets gemerkt van alle onrust in Egypte. Wel een douanebeambte die alvast probeerde wat bij te verdienen voor minder goede tijden? “Sorry lady, battery’s are not allowed in this plain”. Verdorie, niet die speciale batterijen voor mijn fotocamera, misschien kan je iets anders goed gebruiken “please sir, it’s for my camera.. I’m going to Kenia and I realy like to take pictures “(met een zielig gezicht)”. “ssst, give me money”. Ik onderhandel met hem en kom uiteindelijk van 20 uit op 4 dollar, duidelijk mijn laatste bod. Enigszins teleurgesteld gooit meneer mijn batterijen terug in mijn handbagage, we hebben een deal.

Uiteindelijk kom ik veilig aan in Nairobi. Mijn vliegtuig land in de nacht, mijn visum is in 10 minuten geregeld, dus een plekje zoeken tot de zon op komt, dat is veiliger. Als het bijna licht wordt, zoek ik een taxi. Er komt een kerel met een dikke winterjas, grote capuchon op z’n hoofd en handschoenen naar me toe, mijn taxichauffeur. Het is nog donker als de chauffeur me uitlegt dat hij even de auto moet wisselen en daarvoor naar een afgelegen parkeerterrein rijdt. Een stemmetje in m’n hoofd zegt, “wees op je hoede” een ander stemmetje zegt “doe normaal, vertrouw hem”. Dat laatste bleek mijn intuïtie, niks aan de hand dus. Terwijl we een enorme file inrijden, doet de chauffeur zijn capuchon van zijn hoofd en er komt een heel vriendelijk gezicht onder vandaan. Hij verteld me van alles over Kenia. Fijn dat het gezellig is, de rit duurt namelijk 1,5u vanwege de files (zonder 20 min).

Mijn hotel ligt net buiten het centrum. Na een lekkere warme douche, berg ik mijn waardevolle spullen in de kluis op, een klein beetje geld in mijn tas en stop de rest in m’n schoenen. Ook mijn camera blijft in het hotel. Lopen is geen optie volgens de receptioniste, onveilig. Dus Noah wordt gebeld, mijn taxichauffeur voor de komende dagen, hij brengt me naar het centrum. Eerst koop ik mijn treinticket voor de volgende dag, daarna loop ik wat door de stad.

Nairobi is een vreselijk drukke stad. De auto’s rijden bumper aan bumper en ik vraag me af hoe het kan dat er überhaupt nog auto’s zónder deuken rond rijden. Op een driebaansweg is het blijkbaar nodig om zo veel mogelijk van baan te wisselen van 1 naar 3 en terug, bijzonder. Ik zie een straatjongen, hij lacht en danst op straat. Hij zwaait met zijn rechterhand, een potje lijm in zijn linkerhand… Dit is de keiharde werkelijkheid, zo kan het leven dus zijn.

Het zal ook de vermoeidheid zijn, maar ik voel me niet zo op m’n gemak als enige blanke vrouw in deze onbekende erg drukke stad. Ik loop een aantal rondjes om het Hilton (omdat ik natuurlijk weer niets van die kaart begrijp), uiteindelijk eet ik wat biscuits en haal wat fruit in een supermarkt. Ik speel nog even op safe, ziek in de trein lijkt me niet wat. Bij een reisbureautje ergens op een bovenkamertje probeer ik alvast wat informatie los te peuteren voor safari’s, maar ik word nog niet veel wijzer.

Omdat de receptioniste duidelijk maakte dat ik voor 6pm binnen moest zijn, stapte ik braaf voor die tijd de lobby van mijn hotel weer binnen. Het begin van een verschrikkelijk saaie avond; welgeteld 4 zakenmensen in het hotel, ongeveer 20 man personeel , 2 TV’s op volume maximaal waar iedereen stoïcijns naar zit te staren. De vermoeidheid slaat toe, ik voel me alleen en een beetje verdrietig, even mijn email checken. Deze ochtend bericht verstuurd aan de voorzitter van Good News Centre (GNC) in de wijk Kibagare in Nairobi. In Nederland kreeg ik haar contactgegevens en ze heeft geantwoord op mijn email van deze ochtend. Ze wil me morgen graag ontmoeten en biedt me een rondleiding aan. Ik ben zo blij met dit bericht! Ik bel Noah om te zeggen dat mijn programma is veranderd, dus geen bezoek aan het olifantenopvangcentrum en giraffenpark dat ik vandaag met hem terug naar huis had bedacht. Ik ben vol verwachting wat morgen gaat komen...

Ik ontmoet haar bij de Java House Coffee Shop ongeveer 20 minuten van mijn hotel. We drinken daar een cappuccino en ze me verteld over GNC. Ze verzorgen eten voor duizend kinderen uit de arme wijk en honderden leerlingen krijgen geld en ondersteuning voor de middelbare school. Het is helaas niet vanzelfsprekend dat jongeren hun middelbare schoolopleiding afronden in Kenia. Vele kinderen belanden na het behalen van hun basisschool diploma op straat. Deze kinderen zijn dan pas rond de 13 en hebben de grootste moeite om werk te vinden. Jarenlang helpen ze familieleden of hangen ze een beetje rond op straat.

In 2011 hielp GNC 95 jongeren, in 2012 waren het er 109 en in 2013 zijn er 115 scholieren en studenten in het sponsorprogramma opgenomen. Hiervan zitten er 70 scholieren op een middelbare school, meestal een kostschool, en volgen 45 studenten een middelbare of hogere beroepsopleiding.

Met haar prachtige landrover rijden we naar GNC, de stichting ligt in een van armste wijken van Nairobi; Kibagare. We rijden door de blubber (hier is geen riolering), links en rechts van ons kleine golfplaten winkeltjes, zelfs een bioscoop (een hok met een gordijntje), op een vervallen hutje staan de letters ‘hotel’, een kapper etc. De mensen lijken gelaten, dit is hun leven. Sommige mensen zwaaien naar ons en de kindjes lachen als wanneer ik oogcontact zoek. We rijden door naar GNC dat midden in deze wijk ligt, achter een grote poort.

Ik ontmoet Zuster Leah, directrice van de St Martin’s basisschool, zij heeft zich het lot van een aantal van hen aangetrokken. Het gaat om een groep van 15 jongeren tussen de 18 en 21 jaar uit de sloppenwijk Kibagare, die jaren geleden hun lagere schooldiploma hebben behaald en nog steeds weinig zicht op werk hebben. Hun ouders of voogden zijn te arm om hen naar de middelbare school te laten gaan. Daarnaast waren hun cijfers vaak ook niet goed genoeg om op een middelbare school toegelaten te worden. Het idee is om deze jongeren een praktische cursus aan te bieden zodat ze kennis opdoen, waarmee ze direct inzetbaar zijn. Zo krijgen ze weer hoop en een doel in hun leven. GNC heeft besloten om zuster Leah hierbij te helpen, door naast de meer dan honderd GNC scholieren en studenten, ook deze groep te sponsoren en te begeleiden.

We nemen een kijkje in een klasje op de basisschool. Ik kom de klas binnenlopen en binnen een minuut staan er 20 enthousiaste kinderen om mee heen terwijl ik op mijn hurken zit. De juf knipt een keer heel vriendelijk met haar vingers en de kleine schatjes gaan weer braaf zitten. Ze zingen liedjes voor ons en doen er een dansje bij; “Teddy beer, Teddy beer … “. Daarna maak ik kennis met de studenten van het middelbaar onderwijs, leuke meiden. Ik zie de slaapruimten, de enorme keuken, de eetzaal en breng een bezoekje aan het kantoortje van GNC en ontmoet de administrateur Robert Wahinya . Hij legt me uit hoe hij zijn administratie doet en het valt me op hoe zorgvuldig en gestructureerd alles is. Hij laat me dossiers van de scholieren zien, een weekplanning en agenda van de wekelijkse vergadering.

Complimenten voor GNC, wat hebben zijn ontzettend veel bereikt in 25 jaar, ik ben echt onder de indruk van dit project. Na dit bijzondere bezoek rijden we terug door de wijk Kibagare, wat een armoede, niet voor te stellen dat dit dezelfde wereld is waarin ik leef. Om de contrasten van Kenia te laten zien, rijden we later door een hele rijke buurt van Nairobi. Grote oprijlanen, tuinen met zwembaden, mooie natuur en grote auto’s laten me de andere kant zien van dit land. Het verschil tussen arm en rijk is enorm groot.

We sluiten onze dag samen af met een heerlijke lunch bij Village Market, bezoeken nog een Masai markt en daarna pak ik een taxi terug naar mijn hotel. Douchen en naar het treinstation voor het volgende avontuur in Mombasa.