Siem Reap & Phnom Penh

Gisteren aangekomen in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Een stad waar de oorlog duidelijk zijn sporen heeft achtergelaten.

Evenals in Siem Reap hier ook veel mensen die slachtoffer zijn geworden van de landmijnen, het grootste probleem van dit land. Het zal nog tientallen jaren duren voor dit land volledig mijnenvrij zal zijn. We zien heel veel gehandicapten; Cambodjanen die een been missen of zelfs beide en velen zijn blind. Tot op de dag van vandaag vallen er nog steeds 300 slachtoffers per maand door deze landmijnen die bedoeld zijn om te verminken, niet om te doden…

De afgelopen dagen hebben we de tempels van Ankor Wat in Siem Reap bezocht. De tempel bood onderdak aan de bevolking van de Siem Reap toen in 1970 de oorlog losbarstte. De tempels zijn indrukwekkend mooi. In 2 dagen bekijken we de mooiste tempels op de route van het kleine circuit en het grote circuit, al rijdend met de Tuk Tuk want het is hier enorm uitgestrekt.

Bij iedere tempel worden we belaagd door straatkindjes die van alles willen verkopen. Op een voorgeprogrammeerd en zeurderig toontje proberen ze heel brutaal hun koopwaar te slijten, eentje laat zelfs dikke tranen zien en wenste ons de meest vreselijke dingen toe toen we bij haar niks kochten. Ik had met haar te doen, maar zodra ik mijn rug keer heeft deze ‘kleine’ meid haar tranen alweer afgeveegd en valt ze uit haar rol als verkoopster zodra de toeristen de tempel hebben verlaten. De meeste kindjes hier maak je niet meer blij met een ballon, eten of iets te drinken, dat wordt met een beledigd gezicht geweigerd. Deze kinderen (de ouders) willen alleen geld. Het blijft triest, hoe brutaal ze ook zijn. In een van de tempels zitten twee lieve schatjes, ze zijn aan het spelen. De brutaalste van de twee, het meisje, vraagt ons om snoep of een ballon. De ballonnen 'tover' ik uit een soort put, ze vinden het erg grappig. Leuk om ook blije kindjes te zien!

Onze laatste middag en avond in Siem Reap brengen we door met Tess en haar moeder, die toevallig op hetzelfde moment in deze plaats zijn, gezelligheid! We eten die avond Cambodjaanse fondue op straat, waarbij de luizen over de tafel springen (soms ben ik zooo klaar met die viezigheid, getver). Je kunt trouwens in Cambodja ook overal grote zwarte spinnen, sprinkhanen, wormen of gefrituurde kuikentjes eten, maar daar bedank ik voor. Tijdens het eten staan er allemaal kleine straatkindjes aan ons tafeltje waaronder een meisje van ongeveer 7 jaar met een slapend zusje van 4 weken op haar arm. Ze probeert geld te bedelen en vraagt ook of wij de baby anders willen hebben…. Hartverscheurend, dit kan toch gewoon niet écht voor mijn neus plaatsvinden? Dit is zo vreselijk om te zien en tegelijkertijd lijkt het ook zo onrealistisch. Met een dikke knoop in mijn maag ga ik slapen die nacht...

De volgende dag reizen we vroeg naar Phom Penh, waar we vandaag the Killing Fields en het Genocide Museum Tuol Sleng - Former Office S.21 hebben bezocht.

Daarover meer in mijn volgende verslag.

- er is bij deze blog een grappig filmpje geplaatst van een sterk staaltje voetbal door een Cambodjaans jongetje die we een ballon geven -