Onderweg naar Tanzania

Heel vroeg in de ochtend word ik opgehaald door onze vaste taxichauffeur, mr Jack. Hij brengt me veilig naar het drukke centrum van Mombasa. Het is nog donker als we aankomen en gelukkig helpt Jack me om het juiste houten hokje van mijn 'busmaatschappij' te vinden. Dat is erg fijn, want zo in het donker rondlopen met al mijn bagage is vragen om aandacht. Daar aangekomen, word ik hartelijk ontvangen "Ms Servia, welcome my dear". Even vraag ik me af hoe Mr Guepe mij herkent, terwijl ik alleen telefonisch contact heb gehad met hem. Natuurlijk, ik ben de enige blanke (het is nog vroeg). Ik zeg Mr Jack gedag, druk hem nog een kleine bijdrage voor zijn eigen auto in z'n hand (waar hij voor spaart) en bedank hem voor alle "safety trips" in Mombasa.

Mijn tassen worden onder in de bus geknikkerd en ik doe een schietgebedje dat alles er over 9 uur nog steeds ligt.. Zo'n kofferbak' gaat namelijk gemiddeld 30x open tijdens een rit, dus op hoop van zegen. Nog even snel een toiletbezoek (geen idee of die bus überhaupt stopt onderweg) en dan stap ik in de ontzettend smerige bus, met alleen maar donkere mensen waarvan meer dan de helft uit z'n mondje stinkt, yekkie. Ik neem braaf plaats op stoel nummer 5 en we hobbelen de stad uit. Nog een keer door de drukke straten van Mombasa, de vieze stinkende vuilnisbelt, het straatbeeld. Het raakt me, want ik kan weer bijna naar huis, voor die mensen hier is dit hun leven...

In de bus doe ik mijn muziek in de oren, want door de speakers van de bus galmt een soort van moskee lied, nee niet weer. Het huis van BeHoCa ligt tussen drie moskeeën en dat is combinatie met de Ramadan geen feest. Slapeloze nachten door biddende moslims en blaffende honden die er ook geen raad weten met dat gezang midden in de nacht. Ja, ik ben moe, ontzettend moe. De indrukken, de enorme contrasten van de afgelopen weken, de korte nachten, de jongens. Maar wat zal ik ze missen, die lieve koppies, hun streken, het lachen, samen dansen, de slaperige snoetjes in de ochtend... Ze hebben een kaart voor me geschreven, tekeningen en een armband gemaakt en de nieuwe zwerfkat is bijna naar "auntie Servia" vernoemd (uiteindelijk is democratisch besloten om het katje toch een Afrikaanse naam te geven). En dan komen de tranen, ze rollen geluidloos over m'n wangen, wat een bijzondere en leerzame ervaring was Kenia voor mij. Maar wat ben ik blij dat ik bijna naar (t)huis mag.

We rijden door Tsavo en zien zelfs olifanten. Tenminste mijn buurman ziet ze en maakt me iedere keer wakker als de enorme beesten in de berm staan. Inmiddels simde bus ook afgeladen vol, in hetbgangpad staan meisjes in schooluniform en andere lokale reizigers. De natuur is prachtig, het lijkt wel een safari maar dan vanuit een gekleurde touringcar met grote discoletters 'Simba Coach'. Na ongeveer 5 uur bereiken we de grens van Kenia/Mombasa. Bij een loket wacht ik op mijn exit stempel en als die in mijn paspoort staat zie ik dat onze discobus weg is. Oeps, paniekmomentje.. Een aardige meneer ziet het en legt me uit waar het gele monster naar toe is gereden. Ik loop met hem mee en op de plek waar onze bus weer tevoorschijn komt, koop in mijn visum. De dollars worden zorgvuldig bestudeerd, er mogen geen krasjes of vouwen in zitten en alleen vanaf een bepaald jaartal worden ze geaccepteerd. Ik wist hier gelukkig van en mijn biljetten zien er als nieuw uit. Hoppa, een mooie stempel erbij en ik mag de grens over lopen. We rijden verder, langs kleine dorpjes en stiekem hoop ik dat mijn eindpunt iets meer is dan zo'n afgelegen dorpje. De vrouw naast me stelt me gerust, ze helpt me om bij het juiste punt uit te stappen en daar word ik met een grote Landrover opgehaald door Frank, de manager van Kiboko Lodge, mijn verblijf voor de komende dagen.

Op deze plek ben ik om een paar dagen te relaxen en om de Watatoo Foundation te bezoeken. Dit is een project opgestart door Noud en Truus van Hout, voorheen eigenaar van Hout Brox in Uden. Het project Watato Foundation biedt onderdak aan maximaal 64 straatjongens en op dit moment worden er 57 jongens opgevangen. Ze krijgen onderdak, eten, onderwijs, leren omgaan met structuur en regels en krijgen een vakopleiding zoals bijvoorbeeld tuinman, kok, timmerman, metaalbewerker of automonteur. Ik krijg een uitgebreide rondleiding van mr Sabas, de manager van Watato Foundation. Op een terrein van maar liefst 17 hectare grond zijn alle voorzieningen aanwezig. Cottages met stapelbedden voor de jongens, wasgelegenheden, toiletgebouwen, een grote keuken met een centrale plek om te eten en om de afwas te doen, er zijn stallen met koeien, varkens, kippen, geiten en konijnen, een hele grote moestuin, schoolgebouwen met verschillende klassen, een computerlokaal, het kantoor voor de leraren, de mogelijkheid om biogas te produceren en het filteren van eigen water, een waterbron, lokalen voor het vakgerichte onderwijs, een recreatieruimte en enorm sportveld waar de jongens kunnen voetballen en andere activiteiten en nu vergeet ik vast nog dingen. Ook Kiboko lodge wordt volledig gerund door de ex straatjongens van Watatoo Foundation (behalve de manager Frank). Deze jongens hebben na een jarenlange training en stages bij andere lodges nu een erg leuke baan bij Kiboko lodge. Watatoo Foundation heeft inmiddels zo'n 600 jongens een nieuwe toekomst kunnen geven. Mijn mond valt echt open, wat is hier in bijna 10 jaar een prachtig mooi project neergezet!

In de middag ontmoet ik tijdens het boodschappen doen met Frank een aantal jongens die een nieuwe toekomst hebben op kunnen bouwen dankzij Watato Foundation. Fantastisch om te horen hoe succesvol dit project is en hoeveel waardering de jongens hebben. Ze zijn heel dankbaar dat ze weer een toekomst hebben net bijvoorbeeld een winkeltje of een baan als kok. Een van de personeelsleden van Kiboko lodge verteld me trots dat hij nu getrouwd is en een dochtertje van 2 heeft waar hij voor kan zorgen. Dat is toch mooi?

Kiboko lodge en Watato Foundation bedankt voor jullie hartelijke ontvangst. Hopelijk tot ziens!