Ter nagedachtenis aan de slachtoffers
Door: Servia
Blijf op de hoogte en volg Servia
19 Augustus 2010 | Vietnam, Ho Chi Minhstad
Onze laatste dag in Phnom Penh bezoeken we de Killing Fields en het museum Tuol Sleng. Deze door de Fransen gebouwde school werd later de verschrikkelijkste gevangenis van de Rode Khmer.
Bij binnenkomst valt ons oog meteen op de galg met aan de voet kruiken. De gevangen werden hier aan hun voeten opgehangen. Zodra ze hun bewustzijn verloren werden ze gereanimeerd om hun lijden te kunnen verlengen. Uiteindelijk werden ze verdronken in een van de kruiken.
We bekijken het gebouw waar de gevangen werden ondervraagd (lees: gemarteld). In elke ruimte staan nog de bedden waar de mensen op werden vastgeketend, ook het martelmateriaal is aanwezig. We zien verschillende, ontzettend kleine, individuele cellen. De balustrade is volledig bedekt met prikkeldraad, zodat de gevangenen geen zelfmoord konden plegen. De rillingen lopen over mijn rug en met een misselijk gevoel in mijn buik lopen we in stilte verder.
In het laatste gebouw zien we veel foto’s van de slachtoffers, met verhalen die zijn geschreven door kennissen. Ook zien we foto’s en lezen de verhalen achter de jonge Rode Khmer mensen die in dit kamp werkten. Ze zijn allemaal slachtoffer geworden van een blinde ideologie, van de draaikolk van geweld waarin dit land is meegesleurd. Tot slot kijken we een film waarin een van de 7 overlevenden en een bewaker van de gevangenis hun verhaal vertellen. Na afloop van de film loop ik met een brok in mijn keel het benauwde filmzaaltje uit.
Eerder die dag bezochten we al het uitroeiingskamp van Choeung Ek, beter bekend als de Killing Fields. Het dodenkamp dat gedurende drie jaar door de Rode Khmer werd gebruikt. Hier werden de gevangen van Tuol Sleng naar toegebracht om te worden omgebracht.
Om geen kogels te verspillen werden mannen, vrouwen en kinderen (waaronder ook baby’s) op de meest gruwelijke wijze gedood. De lijken werden in massagraven gedumpt.
Het is geen bezienswaardigheid, maar meer een gedenkplaats. Ook wij vinden het belangrijk om deze plek te bezoeken, zodat dit ‘bedevaartsoort’ kan blijven bestaan. Ons wordt namelijk verteld dat sommige Cambodjanen deze periode zo snel mogelijk willen vergeten door het kamp met de grond gelijk te maken. Dan zou bij gebrek aan bewijsmateriaal de weg open liggen voor ontkenning en langzaam alles worden vergeten...
In 1988 werd ter ere van de slachtoffers een herdenkingsmonument in de vorm van een stoepa opgericht. Hier zien we duizenden opeengestapelde schedels, met daaronder hoop kleding van de slachtoffers.
Een tijdje staar ik naar de foto van Pol Pot, met daarnaast die van zijn handlangers. Het is vreemd om te zien dat het echt 'mensen' zijn. Hoe kan iemand tot dit soort gruweldaden in staat zijn?
Er wordt overal om stilte gevraagd, maar dat is niet nodig. Deze dag zal ik nooit vergeten, wat ben ik blij dat ik 1978 in Nederland ben geboren…
Bij binnenkomst valt ons oog meteen op de galg met aan de voet kruiken. De gevangen werden hier aan hun voeten opgehangen. Zodra ze hun bewustzijn verloren werden ze gereanimeerd om hun lijden te kunnen verlengen. Uiteindelijk werden ze verdronken in een van de kruiken.
We bekijken het gebouw waar de gevangen werden ondervraagd (lees: gemarteld). In elke ruimte staan nog de bedden waar de mensen op werden vastgeketend, ook het martelmateriaal is aanwezig. We zien verschillende, ontzettend kleine, individuele cellen. De balustrade is volledig bedekt met prikkeldraad, zodat de gevangenen geen zelfmoord konden plegen. De rillingen lopen over mijn rug en met een misselijk gevoel in mijn buik lopen we in stilte verder.
In het laatste gebouw zien we veel foto’s van de slachtoffers, met verhalen die zijn geschreven door kennissen. Ook zien we foto’s en lezen de verhalen achter de jonge Rode Khmer mensen die in dit kamp werkten. Ze zijn allemaal slachtoffer geworden van een blinde ideologie, van de draaikolk van geweld waarin dit land is meegesleurd. Tot slot kijken we een film waarin een van de 7 overlevenden en een bewaker van de gevangenis hun verhaal vertellen. Na afloop van de film loop ik met een brok in mijn keel het benauwde filmzaaltje uit.
Eerder die dag bezochten we al het uitroeiingskamp van Choeung Ek, beter bekend als de Killing Fields. Het dodenkamp dat gedurende drie jaar door de Rode Khmer werd gebruikt. Hier werden de gevangen van Tuol Sleng naar toegebracht om te worden omgebracht.
Om geen kogels te verspillen werden mannen, vrouwen en kinderen (waaronder ook baby’s) op de meest gruwelijke wijze gedood. De lijken werden in massagraven gedumpt.
Het is geen bezienswaardigheid, maar meer een gedenkplaats. Ook wij vinden het belangrijk om deze plek te bezoeken, zodat dit ‘bedevaartsoort’ kan blijven bestaan. Ons wordt namelijk verteld dat sommige Cambodjanen deze periode zo snel mogelijk willen vergeten door het kamp met de grond gelijk te maken. Dan zou bij gebrek aan bewijsmateriaal de weg open liggen voor ontkenning en langzaam alles worden vergeten...
In 1988 werd ter ere van de slachtoffers een herdenkingsmonument in de vorm van een stoepa opgericht. Hier zien we duizenden opeengestapelde schedels, met daaronder hoop kleding van de slachtoffers.
Een tijdje staar ik naar de foto van Pol Pot, met daarnaast die van zijn handlangers. Het is vreemd om te zien dat het echt 'mensen' zijn. Hoe kan iemand tot dit soort gruweldaden in staat zijn?
Er wordt overal om stilte gevraagd, maar dat is niet nodig. Deze dag zal ik nooit vergeten, wat ben ik blij dat ik 1978 in Nederland ben geboren…
-
19 Augustus 2010 - 15:51
Yvonne:
rillingen.. alom
schat zit online skype schaapachtig op je te wachten
......... -
19 Augustus 2010 - 17:36
Chantal:
Maakt al indruk om het zo te lezen, dus ik kan me voorstellen hoe jullie je gevoeld hebben. Heftig, maar helaas een stuk geschiedenis van de wereld waarin we leven. (klinkt wel erg diep).
geniet nog van jullie laatste week. Wij gaan waarschijnlijk nog een weekje naar Italië.
Servia, ik kan niet wachten om je weer te zien.
Chantal -
19 Augustus 2010 - 19:29
Tinie:
Dat zoiets gebeurd is kun je bijna niet voorstellen. Maar de hele geschiedenis door gebeuren deze dingen overal ter wereld, ook nu nog. Afschuwelijk.
Ik had deze foto's al eerder gezien van Richard die ook ter plaatse is geweest. Probeer maar weer te relaxen en te genieten van jullie laatste week vakantie. -
20 Augustus 2010 - 18:20
Sanne:
Pff, daar word je toch even stil van zeg als je dat leest. Heftig! Dat zal wel indruk gemaakt hebben...
Geniet nog van de mooie dingen daar!!
Groetjes Sanne -
20 Augustus 2010 - 21:53
Anne Van Hulten:
Gruwelijk inderdaad. Zeker geen bezienswaardigheid, maar iets wat je gezien móet hebben, helemaal mee eens. Ben 'blij' dat ik er ook ben geweest. Blijft je altijd bij..
Wat staat er verder nog op de planning..?
Liefs,
Anne -
21 Augustus 2010 - 16:19
Christel:
Jeetje, heftig hoor!! Om stil van te worden!!
Servia, geniet nog van de laatste paar dagen! Je "boek" is bijna klaar, ik heb het met veel plezier gelezen!
Ik hoop dat je een enorme ervaring rijker bent en dat het je gebracht heeft wat je hoopte!!
Tot volgende week,
Liefs Christel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
