No worries in Oz

Vanuit Cairns schrijf ik mijn bijna laatste blog over Australië. Terwijl Rosa samen met Florian in het zwembad en het waterpark speelt op onze mooie camping met heel veel palmbomen. Ik heb de shuttle bus genomen naar het centrum van deze geweldige stad. Met de laptop op schoot en uitzicht op the Cairns Esplanade Lagoon - het openbare zwembad waar je veilig kan zwemmen - neem ik even de tijd om te schrijven, heerlijk zo’n dagje voor mezelf. Cairns is fijne stad, gelegen in het noordoostelijke Queensland, in Australië de Sunshine State oftewel het Hawaii van Australië. Een stad die veel aantrekkelijke voordelen kent: mooie stranden, het is ideaal gelegen voor uitstapjes naar Cape Tribulation, op de achtergrond het koele Atherton Tableland, tropische eilanden en natuurlijk het Great Barrier Reef. Dit is de plek waar we over een paar dagen na ruim zeven hele mooie weken het land weer uitvliegen. We hebben de afgelopen vier weken genoten van de zonnige oostkust en de prachtige, ruige binnenlandse routes die we hebben kunnen rijden doordat we voldoende tijd hadden voor dit deel en doordat gelukkig de wegen weer goed begaanbaar waren na de storm Debbie. Het is ongelooflijk hoeveel werk er in een relatief korte tijd is verzet om de puinhoop op te ruimen die zij achterliet.

De oostkust is niet alleen populair onder de backpackers, maar ook een aanrader voor gezinnen met (kleine) kinderen. De afstanden zijn namelijk niet enorm groot, het is veilig, de natuur is veelzijdig, er is veel kans op mooi weer en er zijn prachtige (kindvriendelijke) campings op deze route. We zien dat de meeste (jonge) backpackers reizen met de Greyhound; de enige nationale bus service die Australië biedt. Met een auto of camper rondreizen is meestal wat duurder, maar wat sommige reizigers doen is samen een auto of campertje kopen. Wanneer je dat slim aanpakt, voldoende tijd en een beetje geluk hebt dan kan dat heel voordelig uitpakken.

We landen in Brisbane, de hoofdstad van Queensland. Terwijl we het vliegtuig uitlopen, voelen we de warmte over ons heen vallen. De temperatuur is hier nu aanzienlijk hoger dan in het Zuiden, waar de winter bijna begint. We nemen een taxi naar ons hotel in het centrum van Brisbane. Het is heerlijk om even een nachtje luxe in een hotel te slapen, maar het zou een dure grap zijn om dit alle weken te doen. We eten iets Aziatisch in China Town, lopen een rondje door het centrum van Brisbane en gaan dan terug naar ons hotel. Morgen halen we onze camper op, waarmee we in vier weken de oostkust gaan verkennen.

Voordat we naar het noorden gaan, richting Cairns, rijden we eerst nog een stukje zuidelijker. Ongeveer 100 km ten zuiden van Brisbane ligt de Gold Coast. We overnachten in de meest populaire badplaats van Australië: Surfers Paradise. Dat klinkt aantrekkelijk! De Gold Coast staat bekend om haar zonnige en subtropische klimaat, de stranden, het ruime aanbod van toeristische attracties en een opmerkelijke skyline. Langs een kuststrook van 35km staan tientallen hoogbouw hotels met alle moderne faciliteiten. Dit alles maakt de stad tot een populaire vakantiebestemming, maar niet die van ons. Vanaf de uitgestrekte zandstranden waar onze camping praktisch aan grenst, zien we de hoge flatgebouwen. We wandelen ’s avonds naar het centrum, daar zijn enorm veel clubs, disco's, restaurants en talloze surfwinkels. Er zijn theaters waar volgens grote aanplakbiljetten spectaculaire shows worden opgevoerd, comedy cafés en bioscoopcomplexen met de nieuwste films en veel straatartiesten. Je kunt hier ook eindeloos shoppen. In Surfers Paradise is eigenlijk alles in de overtreffende trap te vinden, het Miami van het land van Oz volgens Tripadvisor. De plaats staat internationaal ook bekend om zijn stratencircuit, waar jaarlijks de Grand Prix racewedstrijd wordt gehouden. Pretparken zijn er ook genoeg in de omgeving van de Gold Coast: Warner Bros Movie World, Dreamworld, Wet'n'Wild Water World en In Main Beach is Sea World te vinden. Genoeg vertier dus, voor de liefhebber.

We besluiten niet verder zuidelijk te gaan, omdat we niet goed kunnen inschatten of dat het echt de moeite waard is en of we dan nog steeds voldoende tijd hebben om onze route naar Cairns in een rustig tempo te doen. Onze route gaat daarom terug naar Brisbane, waar we een bezoekje brengen aan de Lone Pine Koala Sanctuary. Een aanrader voor alle leeftijden, maar vooral heel leuk voor kinderen! Het is een opvangcentrum waar vooral veel koala’s en kangoeroes zijn. Het is een natuurlijk aangelegd, ruim opgezet park. In een hele grote wei mag je de kangoeroes voeren, zoals bij ons de geitjes op de kinderboerderij. De dieren laten zich aaien en zijn erg fotogeniek. Verder zijn er veel educatieve demonstraties die absoluut de moeite waard zijn om bij te wonen. Wij laten ons voorlichten over de koala’s en zien hoe schapen worden gedreven. Net voordat het park gaat sluiten mogen we de mooie bont gekleurde papegaaitjes voeren. Rosa vindt het geweldig en gilt het uit van enthousiasme wanneer ze op ons gaan zitten. Net voordat we het park verlaten raken we aan de praat met mensen uit Nederland die geïmmigreerd zijn naar Australië. Zij geven ons nog snel een paar leuke tips en dan moeten wij echt op zoek naar een plekje voor deze komende nacht voordat het donker wordt en de kangoeroes als konijnen in het donker voor de camper springen.

De volgende dag rijden we het binnenland in naar Neurum, waar we een echte Australische camping aandoen: Neurum Creek Bush Retreat http://www.ncbr.com.au . De camping is gelegen tussen de bergen, afgelegen in de vrije natuur en ook hier mogen we zelf een vuurtje maken, blijft leuk! We kunnen helaas door het Paasweekend maar één nachtje blijven, de camping is helemaal volgeboekt. Voor de Australiërs is kamperen een vanzelfsprekendheid, vandaar de drukte. De volgende dag zoeken we wat anders in de buurt voor de komende nachten. We komen op een camping terecht aan een groot recreatiemeer, wat bijzondere mensen aantrekt. Op bijna iedere campingplaats staat een enorme fourwheeldrive geparkeerd, waar Rosa zo ongeveer rechtop onder door kan lopen, met daarnaast een flinke speedboot op trailer. In de ochtend doet iedereen na een stevig ontbijt aan ‘bootje verplaatsen’ richting het meer en in de namiddag komt het hele spul weer terug. Voordat dan de worsten op de barbecue gaan worden de aggregaten aangezwengeld, om op deze zogenaamde unpowered camping toch die belangrijke rugbywedstrijd te kunnen kijken. Rosa en ik kijken ’s avonds naar een Walt Disney film in de openlucht. Met onze campingstoelen en een zakje chips zoeken we een plekje op het enorme speelveld dat in het midden van deze camping ligt. Onder een hemel bezaaid met sterren kijken we op een heel groot scherm naar de avontuurlijke en dappere Vaiana, die een grote missie heeft: de oceaan over zeilen en de eeuwenoude tradities van haar voorouders herstellen. Soms is de film best een beetje spannend, maar Rosa wil absoluut niet terug naar de camper. Ze kruipt bij mij op schoot, zodat ze af en toe even kan wegduiken wanneer het te spannend is.

Na twee dagen houden we het op deze camping voor gezien. We rijden naar Tin Can Bay en komen op een kleine camping terecht met vooral vaste bewoners. De eigenaresse zegt dat we geluk hebben dat we juist deze avond op haar camping overnachten, want er is een feestavond met live muziek en BBQ met gratis worstjes, haha. Nadat alles op z’n plek staat, schuiven we onze campingstoelen bij de andere gasten. We eten worstjes en drinken slechte wijn terwijl twee mannen met gitaar ‘op de achtergrond’ een best uitgebreid repertoires aan liedjes zingen op een monotone toon. Rosa vindt het een ruim voldoende en danst in het rond op de dansvloer samen met de andere kinderen. Een leuk sfeertje, een soort van gezellig familiefeest waar we bij mogen aansluiten. Ik raak aan de praat met een gepensioneerde trucker, die ons behalve een paar leuke sterke verhalen ook goede tips geeft voor binnenlandse routes die hij vroeger heeft gereden met zijn roadtrain. Florian is handig met google maps en slaat alle markeringen op van de plaatsen die de beste man noemt, zo hebben wij weer een nieuwe route.

De volgende ochtend is het Pasen. De eigenaresse van het park is rond vijf uur in de ochtend samen met de Paashaas (en waarschijnlijk ook een kater) op pad gegaan. Alle kinderen zijn blij verrast bij het zien van de voetstapjes en het vinden van de chocolade eitjes. Er liggen zelfs stukjes afgeknabbelde wortel!

Rond zeven uur in de ochtend rijden we de camping af, op weg naar dolfijnen. In een klein baaitje in de buurt (vertelde de eigenaresse ons over) kunnen we ‘wilde’ dolfijnen een visje geven, een leuke afsluiter. Na dit uitstapje rijden we meteen verder naar Rainbow Beach, de uitvalsbasis voor onze trip naar Fraser Island, het grootste zandeiland van de wereld. In Nederland zou dit beschermd gebied zijn waar je alleen onder begeleiding lopend doorheen zou mogen, maar in Australië krijg je een fourwheeldrive onder je kont en mag je gewoon door dit gebied rijden. Via Tripadvisor zoeken we een verhuurder met goede recensies: www.rainbowbeach4x4hire.com.au. Bij aankomst blijkt dat door het Paasweekend bij dit bedrijf alle auto’s verhuurd zijn. We besluiten om niet een andere verhuurder te zoeken en na dit weekend het eiland op te gaan, dan is het hoogstwaarschijnlijk veel rustiger.

De komende dagen genieten we van het mooie uitgestrekte strand en de zee (waarin we veilig kunnen zwemmen). We nemen ook allebei een paar uur surfles bij EPC Ocean Adventures. In Australië is surfen erg populair, het is voor veel Australiërs een gewoonte om een uurtje voor of na het werk te gaan surfen. Florian neemt les aan het einde van de middag. Hij kan erg goed windsurfen, maar het golfsurfen is toch net even wat anders. De volgende dag is het mijn beurt. Het is nog donker wanneer ik de camping afloop naar de surfwinkel. We vertrekken zo vroeg (5:30u) omdat de golven dan nog niet zo extreem hoog zijn, wat het getij bepaald. Vandaag kunnen surfen, betekent vroeg uit de veren. Als we het strand oprijden naar Double Island Point, zien we de zon opkomen. Wauw, een cadeautje! Ons groepje is klein (zou door het tijdstip kunnen komen), dus extra veel aandacht van onze stoere surfleraar. Na een paar uur peddelen, zwemmen, klauteren, vallen, opstaan en een flinke klap van mijn plank tegen m’n hoofd, lukt het me om de juiste golf te pakken en op tijd op de plank te ‘springen’. Heel even blijf ik staan en even voel ik wat de kick van surfen is. Wauw, dit proeft naar meer!

Eindelijk is het zover. Ons avontuur op Fraser kan beginnen, de kaart van het eiland hebben we inmiddels van voor tot achter bestudeerd en onze route uitgestippeld op basis van de getijden. Fraser Island is een van de meest ongebruikelijke eilanden ter wereld. Niet alleen is het grootste zandeiland ter wereld - 123 kilometer lang en 22 kilometer breed - het is de enige plaats op aarde waar grote regenwouden op zandduinen groeien op hoogten van meer dan 200 meter. Het heeft een uniek ecosysteem en biologen begrijpen niet waarom bepaalde micro-organismen zich op Fraser anders gedragen dan bijvoorbeeld in de Sahara. Biologen hebben deze organismen proberen te verplaatsen, maar dan blijken zij zich aan te passen aan de andere omgeving. De micro organismen zorgen op een bepaalde manier voor de vruchtbaarheid van de droge grond en het losse zand van dit eiland, waardoor het lange tijd niet hoeft te regenen. Het eiland heeft een tropisch klimaat, dichte mangroven, eucalyptusbossen, heuvels, duinen en regenwoud. Sinds 1992 prijkt Fraser Island op de lijst van Unesco.

Voordat we gaan, krijgen we eerst rijles op het strand. Nadat we alle instructies hebben gehad, is het de hoogste tijd om te gaan. Een klein uurtje later rijden we met ‘onze’ Toyota Landcruiser V8 4ltr (oftewel veel cilinders en paardenkrachten) en twee volle benzinetanks de veerboot af, drie avontuurlijke dagen tegemoet.

Aan onze linkerhand groeit een prachtig regenwoud en aan onze rechterhand ruist de Grote Oceaan. Al snel zitten we op de 75 Mile Beach. Verder naar het noorden zien we, uitgestrekt over een lengte van bijna 20 kilometer, The Cathedrals. Deze opvallende, rode zandsteenformaties omhelzen het strand en klimmen hoog de lucht in. We bezoeken eerst de Champagne Pools in het Noorden, waarna we na een lange stop (ingegeven door het getij) weer omdraaien en terug naar het Zuiden rijden. Over het strand rijden is niet gemakkelijk met de riviertjes en zandbeddingen. Wanneer je daar te hard doorheen rijdt kan de auto flinke schade kan oplopen. Ook het zoute water kan een aanslag zijn, vandaar dat alleen wordt toegestaan om twee uur voor en na het laag getij over het strand te rijden, zodat er voldoende ruimte is om te kunnen rijden. En dan moet je nog goed opletten voor de uitwassen van de zee, deze mogen de auto niet raken. Voor de chauffeur geldt focus en vooruit kijken om een goede inschatting te kunnen maken wanneer het water onze kant op komt, het is namelijk belangrijk om niet ineens te remmen of abrupt aan het stuur te draaien.

We verlaten ruim, voordat de zon onder gaat het strand en banen ons via de bosrijke en hobbelige zandwegen een weg naar de camping. Deze ligt midden in het ‘bos’ met een groot hek rondom, bedoeld om ons tegen de dingo’s te beschermen. Dit zijn wilde honden die lijken op onze trouwe viervoeters, maar deze Australische variant is een stuk minder lief. We maken snel een maaltijd en klappen ons tentje uit voordat het donker is. Rosa vindt deze manier van kamperen een geweldig plan, ze legt zorgvuldig onze slaapmatjes op een rijtje en maakt de ‘bedden’ op. Zodra het pikdonker is in het bos, wordt het toch een beetje spannend voor onze kleine kampeerster, misschien door de vreemde geluiden die we niet thuis kunnen brengen en doordat we alleen een klein zaklampje hebben. Mijn verhaal over kabouterprinsesjes die in de nacht door het bos dansen in lichtgevende glitterjurkjes neemt de spanning gelukkig een beetje weg en valt ze in slaap, terwijl wij ons afvragen of onze tent een mogelijke regenbui vannacht zal overleven proberen wij ook te slapen. De volgende ochtend worden we gebroken wakker. Het heeft gelukkig niet geregend maar ons matras in de camper slaapt een stuk comfortabeler dan deze dunne matjes. Rosa lijkt nergens last van te hebben. Ze begint vrolijk aan een nieuwe dag.

Zodra de zon op is, pakken we onze spullen in. Onze tent krijgen we onmogelijk teruggevouwen in het daarvoor bestemde zakje, dus houdt onze volle koelbox het ding bij elkaar. Gelukkig is onze auto groot genoeg, waardoor het op deze manier ook past. Vandaag maken we een stop bij het scheepswrak Maheno wat ooit het grootste schip ter wereld was, nu een roestig wrak dat voor de helft onder het zand ligt en deels onder water. De Maheno werd gebruikt als luxe cruise voor de overtocht tussen Nieuw Zeeland en Australië. Omdat we er heel vroeg in de ochtend zijn, kunnen we mooie foto’s maken zonder andere mensen. We ontbijten bij de auto aan Eli Creek en wandelen door het drie meter brede riviertje. Tussen onze ritjes door stoppen we regelmatig voor een mooie look out of om wat te eten op een veilige Dingo picknickplaats (omheind met een hek). Wat is dit eiland een paradijs!

Aan het einde van de dag zoeken we onze volgende camping op. Ook deze is back to basic en midden in een prachtig groene omgeving met hoge bomen. We gooien ons tentje uit en eten tussen de enorme regenbuien door. Wanneer Rosa net een klein uurtje slaapt begint het wederom te stortregenen en onze tent houdt het niet. We verplaatsen ons naar de auto, waar Rosa op de achterbank verder slaapt en wij allebei een voorstoel plat gooien en de ramen op een kiertje zetten. Dit ligt veel beter dan op zo’n matje! Rosa slaapt gelukkig meteen door na deze volksverhuizing.

De volgende ochtend staat in ieder geval Lake McKenzie op onze planning. Op Fraser Island liggen veertig zoetwatermeren waarvan het water zo zuiver is dat het drinkbaar is. Deze meren zijn ook de enige mogelijkheid om te zwemmen op Fraser Island, aangezien de zee een no go area is vanwege de zeer sterke stroming en er is een kans dat je haaien tegenkomt. De bekendste meren zijn Lake Wabby en Lake McKenzie. Vooral dit laatste meer is geweldig mooi met water dat helderblauw is. Parelwitte zandstranden met hier en daar een boom omringen het meer. Het zachte, pure zand werkt als een filter en houdt het water van het meer helder. We schieten een paar mooie plaatjes tijdens de gouden uurtjes.

Deze laatste dag rijden we nog een paar mooie routes en gaan dan vervolgens lekker op tijd van het eiland af. Het was meer dan genoeg, maar dat komt ook doordat we niet goed hebben geslapen en doordat we veel regen hadden. Moe en voldaan verlaten we rond de middag dit mooie eiland. Dit was een geweldig avontuur! Een kleine compilatie in het volgende filmpje: https://youtu.be/HbwV19FtEmM * Error? Door de muziek die we hebben gebruikt, is dit filmpje mogelijk alleen af te spelen op een vaste computer of laptop.

Aan het einde van de middag rijden we nog naar Town 1770 & Agnes Waters. Twee gehuchtjes waar Captain Cook voet aan land zette. Onze route aan de oostkust gaat hierna verder naar Arlie Beach waar de storm Debbie kort geleden aan land kwam en waar we onder, op en boven water de Witsunday Islands bekijken, vervolgens naar Townsville met een uitstap naar Magnetic Island, via een binnenlandse route langs watervallen naar Atherton Tablelands, Port Douglas, Daintree, Cape Tribulation en uiteindelijk onze laatste stop in Cairns. Later meer!