Met een peuter de wereld rond

Tweede Kerstdag is de grote dag van ons vertrek. Bijna een half jaar op reis. De spanning is op zijn hoogtepunt. De maanden voor vertrek vlogen om, doordat er nog veel te regelen was voordat we konden gaan. Enorm genoten van alle mooie en gezellige momenten in het kader van ‘ afscheid nemen.’ Dank voor alle lieve woorden, wensen en cadeautjes. Time to go!

Na een fijne kerst met beide families zwaaien mijn ouders ons uit op Schiphol. Ik ben dankbaar dat we het vertrouwen krijgen en de ruimte voelen om deze bijzondere reis te kunnen maken. Het gaat een prachtige ervaring zijn, ook voor Rosa, maar afscheid nemen is toch niet zo leuk. Vooral op Schiphol krijgt het nog zo’n extra ‘ik vertrek’ lading. Nadat Rosa heel veel kusjes en knuffels heeft gegeven, doen wij nog een stevige omarming en beloven heel goed op elkaar te letten. We zwaaien totdat we ze niet meer kunnen zien. Een brok in mijn keel, maar die zakt snel weg als Rosa de eerste roltrap opmerkt. “Mama kijk, loltrap”. We kijken elkaar aan, ons avontuur is begonnen: “I don’t know where I’m going, but I’m on my way.. “

De vlucht naar Dubai gaat goed. We vliegen met Emirates Airline in enorm (!) een vliegtuig, de Airbus 380. Om tien uur ’s avonds gaan we de lucht in, met het idee dat Rosa dan lekker gaat slapen. Maar onze kleine dame denkt daar anders over. Haar eigen stoel met tv scherm is erg interessant, ze installeert zich uitgebreid op haar plekje en zet de grote koptelefoon op haar hoofd. Samen met papa wordt gezocht naar een leuke film en zo kijkt ze nog ruim een uur naar Frozen. Daarna rolt ze zich als een puppie in haar stoel en gaat slapen. Helaas maar voor een paar uurtjes, in Dubai hebben we onze overstap. Ze vindt het allemaal prima, de luchthavens zijn namelijk super interessant. Met haar witte koppie van de slaap huppelt ze de bus in, op weg naar ons volgende vliegtuig naar Colombo, Sri Lanka. Ik vraag haar terwijl we instappen of ze weet waar dit vliegtuig naar toe gaat. Ze antwoordt: “Naar boven mama”. Een wijze les van een peuter: ‘Leven in het moment’.

Aan het einde van de dag komen we aan in Colombo. We pinnen ons geld voor de eerste dagen en nemen een taxi naar ons eerste verblijf in Negombo. Een plaatsje dat veel rustiger is dan Colombo en daarbij ligt Negombo dichterbij de luchthaven. We komen aan bij een mooie witte villa, waar we meteen besluiten twee nachten te verblijven. We laten lokaal eten bezorgen op advies van de eigenaar (hij heeft geen restaurant). Voor ongeveer 8 euro hebben we een complete rijst- currytafel waar we zeker twee dagen van kunnen eten. Waarbij we ook nog eten delen met de eigenaar.

Bij aankomst ontmoeten we een Nederlands gezin. Ze helpen ons dezelfde avond met hun kaart bij het uitstippelen van onze route. Dat is erg fijn, we hadden namelijk nog helemaal geen plan gemaakt. Sabrina heeft de afgelopen maanden vrijwillig Engelse les gegeven aan kinderen in Sri Lanka. Ze weet daarom veel te vertellen over het land. De afgelopen weken heeft ze met haar ouders een rondreis gemaakt, ze delen met ons hun ervaringen. Wat er zo leuk is aan reizen? Wat mij betreft ook vooral dit soort momenten. Mensen ontmoeten, verhalen delen en nieuwe ervaringen op doen.

De route is geschetst. We gaan voor een mooie mix van natuur, cultuur en strandbestemmingen. We slaan het Noorden van Sri Lanka over omdat we drie weken in dit land zijn en rustig willen reizen. Sri Lanka is ongeveer net zo groot als Nederland en Belgie samen. De afstanden tussen de bestemmingen zijn overigens allemaal vrij kort (max 4 uur met trein of de bus). We willen graag naar de kustplaatsen, groene theeplantages en een safari maken op zoek naar luipaarden, olifanten en beren. De route die we uitgestippeld hebben gaat vanuit Negombo naar Galle, Marissa (waar oud & nieuw groots wordt gevierd op het strand), Yala Natonal Park, Van Ella met de trein naar Kandy (dit is overigens een van de mooiste treinreizen ter wereld waarbij je in langzaam tempo door de groene theeplantages reist. De treinen zitten altijd heel vol en voor een eerste klas plaats/lees stoel moeten we ruim van te voren kaartjes reserveren. We hopen dat dit nog lukt, de datum waarop er nog stoelen vrij zijn zal bepalend gaan zijn voor onze route, we willen deze treinreis namelijk niet missen en passen daarom ons schema er graag op aan), Dambulla (Lion Rock) en dan weer terug naar Colombo. Misschien als we tijd hebben nog naar de kustplaats Arugam Bay, maar waarschijnlijk is dit niet de goede periode om richting oostkant te gaan, maar dat horen we later wel. We vliegen op 16 januari naar Kuala Lumpur.

De volgende dag gaan we het stadje Negombo verkennen. We hebben redelijk geslapen (met een onderbreking rond Nederlandse etenstijd omdat Rosa een broodje wilde eten). Terwijl Rosa de eekhoorntjes in de tuin gedag zegt, nemen we een tuk tuk naar de stad. Rosa vindt het geweldig zo’n kleine rammellende ‘auto’, ze giert het uit van plezier en wij genieten van haar. Ze heeft ogen tekort als we de straat op rijden. Er is veel verkeer, maar iedereen gunt elkaar zijn plek. Het zigzagt een beetje door elkaar. Met uitzondering van de bussen en vrachtwagens, die krijgen (nemen) altijd voorrang. Het lijkt alsof er geen verkeersregels zijn en volgens mij mag een auto de weg op als hij start, simpel. Als er al APK keuringen zouden zijn, dan zou waarschijnlijk de auto alleen afgekeurd worden als de toeter niet werkt. Die is namelijk erg belangrijk in deze drukte zonder regels!

De reis gaat verder naar Galle. Sri Lanka is (even) een kolonie van Nederland is geweest en deze plaats is een oude Nederlandse vestingstad. De architectuur van de stad is Nederlands en je kan er ook nog een Nederlandse kerk vinden. Samen met Sabrina nemen we eerst tuk tuk naar Colombo, kopen daar ons treinkaartje eerste klas van Nanu Oya (ruim 2 uur rijden van Ella) naar Kandy op 10 januari. Op alle andere data zit de trein helemaal volgeboekt en de volledige route is niet meer mogelijk. Maar we zijn blij met deze tickets. Nog even uitvogelen hoe we bij dat station gaan komen vanuit Ella, maar dat zien we later wel. Misschien een keer wat extra’s uitgeven voor een prive chauffeur.

De busreis naar Galle duurt lang en de bus zit erg vol. We stappen even uit voor een bezoekje aan een schilpaddenopvang. Het regent enorm hard als we daar aankomen, maar het is de moeite waard. We betalen relatief veel entree, maar dit gaat naar een goed doel. De vissers brengen hier de schildpaddeneieren naar toe, daar krijgen ze dan voor betaald. Vervolgens komen de schildpadjes hier veilig uit hun ei en kunnen dan vervolgens weer naar zee. De zieke of gehandicapte dieren worden opgevangen. We zien hele grote en baby schildpadden. Vervolgens gaan we met een luxe personenbus verder naar Galle. Daar bezoeken we de volgende dag het in de 17e eeuw door de Nederlandse VOC gebouwde fort aan de kustlijn. Het is nog steeds een prachtig groot fort dat later is overgenomen door de Britten. Galle fort is aan drie zijden omringt door de oceaan. Tegenwoordig is het fort van binnen omgetoverd tot een leuk stadje met leuke winkeltjes, restaurants een aantal mooie bezienswaardigheden. Gelukkig heeft Unesco Galle Fort uitgeroepen tot World Heritage Site. Hierdoor moet de oude bouwstijl bewaard blijven en blijven de straatjes zo mooi als ze altijd zijn geweest. We struinen door de straatjes, eten ijsjes en genieten van een heerlijke lunch in een gezellige binnentuin.

Het is tijd om te vertrekken naar het strand, onze volgende bestemming is Mirissa, ook gekozen voor de jaarwisseling. Mirissa is namelijk een surfplaatsje met een langgerekt strand waar gezellige strandtentjes zitten en waar het nieuwe jaar met grote strandfeesten wordt ingeluid. Misschien kunnen we er wat van meepakken.

Van Galle vertrekken we met een tuk tuk naar Mirissa. Omdat die beste meneer zich bij aankomst in Mirissa niet aan de afgesproken prijs wil houden, ga ik de discussie met hem aan, terwijl Florian onze tassen bij ons guesthouse binnen brengt. In de consternatie vergeten we het kleinste koffertje, daar waar al het speelgoed van Rosa in zat (zoals ook haar pop en slaapkonijntje). De volgende dag besluit ik als in een soort van missie onmogelijk, de lokale bus terug naar het station in Galle te pakken op zoek naar de tuk tuk driver. Gelukkig de sticker achterop zijn tuk onthouden, waardoor ik hem tussen de honderden tuks kon vinden en omdat hij niet onderweg was en ongeveer op dezelfde plek als de dag ervoor stond te wachten, lucky me. Hij was blij me te zien, begon gelijk over het roze koffertje en hij liet me zien dat hij me gebeld had. We moesten ver buiten de stad het koffertje bij hem thuis ophalen. Tussen de bananenbomen en over smalle steile paadjes kwamen we bij zijn huis aan. Zijn vrouw was thuis en zijn twee zonen. Ik deelde wat speelgoed uit aan de jongens en zijn vrouw bood me nog een paar zelfgemaakte mini oliebollen aan, ook voor Rosa om mee te nemen. Daarna werd ik bij de dichtbijzijnde bushalte afgezet (letterlijk). Maar de dikke fooi was hem gegund, ik liet hem beloven dat hij er wat leuks voor de jongens mee moest doen (voor wat het waard is). Ik nam de lokale bus terug naar Mirissa waar ik ruim 3 uur later Rosa heel blij maakte met haar koffertje. En weer een leuk verhaal te vertellen.

Tot snel weer!